Ze is (bijna) thuis!!!

Na een hele zaterdag kledij uitzoeken, labelen, in afzonderlijke "dagpakketjes" stoppen en ja... ik heb zelfs nog tot een kot in de nacht achter mijn naaimachine gezeten om een themajurkje te maken (wat nota bene een rokje geworden is omdat ik overmoedig zonder patroon begonnen was en mijn plan dus faliekant mislukte) is Muizemeid vorige week op chirokamp vertrokken. Haar allereerste... en dus ook het onze. 6,5 is ze ondertussen; een enorm zelfstandige mie mét een sterk ontwikkelde eigen mening. Héérlijk! Desondanks was het met een klein hartje dat Mr. Muis en ik haar met d'r vriendinnen in dat ene dorpje in de Vlaamse Ardennen achterlieten. Muizemeid vond het echter geweldig... haar oogjes twinkelden, we moesten haar zelfs terugroepen om ons nog een zoen te geven voor we opnieuw richting thuisfront reden. Het was overduidelijk: ze was er meer dan klaar voor. Opeens vormden we een vierkoppig gezin, maar we hebben ons allemaal redelijk snel aan de situatie aangepast: Muizepruts vond het heerlijk dat zij nu eens 'de grootste zus' was en Muizeknul genoot van zijn rol als oudste van 't nest.
Ik heb mijn week wonderwel zonder emotionele dieptepunten overleefd... Uiteraard heb ik haar ontzettend gemist, maar ik heb dat gevoel mijn gedachten niet laten overnemen. Ik ben er zeker van dat ze momenteel de tijd van haar leven beleeft en daar kan ik - zeker nu er zo'n vreselijke dingen in de wereld gebeuren - enkel ongelofelijk dankbaar om zijn. Het feit dat we via sociale media een enorm vrolijke Muizemeid te zien kregen en we hier ook via briefpost een positieve bevestiging van kregen, hielp natuurlijk enorm. Maar vandaag is het zover: in de late namiddag komt ze terug in ons kabouterdorp aan. Wat ga ik haar knuffelen, zoenen,... maar misschien is een ruim gevuld schuimbad ook een goeie om mee te starten. Ik tel de uren af!