Buxus

Ik ben niet direct een 'groene' mie, 't is te zeggen... ik heb geen groene vingers. Een tuin moet voor mij zo onderhoudsvriendelijk mogelijk zijn en bloemen vind je bij mij thuis zelden terug. Begrijp me niet verkeerd, ik vind bloemen on-ge-lo-fe-lijk mooi, maar ik zie ze dan het liefste in een tuin of weide staan in plaats van ze te zien verwelken in een vaas bij mij op tafel. Ook bloemen of planten in een pot hebben bij mij niet zoveel overlevingskansen: ofwel geef ik ze teveel / te weinig water of erger... ik vergeet het. Een buxus daarentegen heb ik altijd wel iets leuks gevonden; 't staat buiten, blijft veelal mooi groen en in de meeste gevallen zorgt ons Belgische klimaat voor de nodige watervoorziening. Voor mij dus sowieso een toppertje, maar ik had nooit gedacht dat ie me op een dag vooral een serieuze dienst bewijzen zou.

Vanmorgen ging ik op pad voor een cadeautje voor m'n schoonzusje; zij en mijn schoonbroer zijn onlangs verhuisd en we werden er later op de middag verwacht. In een nabij gelegen dorp is er een ontzettend leuk bloemenwinkeltje waar ze ook fantastisch fijne decoratiespulletjes verkopen, dus sprong ik in de auto en reed ik er naartoe. Leuk presentje gevonden, aangename babbel gehad met de uitbater en toen ik me naar buiten begaf, gebeurde het: ik miste één van de twee trapjes en met die open bloksandaaltjes aan m'n voeten was er geen ontkomen meer aan. Ik verloor m'n evenwicht, kon m'n lichaam nog net naar links manoeuvreren, maar daar ging ik... récht de buxussen in... De potten kegelden om, mijn schoenen vlogen uit en daar lag ik dan ... half ondersteboven en dus compleet onelegant (in een kort jurkje dan nog) op de stoep voor de bloemenzaak aan die drukke steenweg. De uitbater had de potten horen vallen en kwam onmiddellijk naar buiten gelopen om te horen of ik oké was. En ik... ik kon niet meer van het lachen... this is so typically me! Beleefd als ik ben, herschikte ik de potten weer netjes op hun plaats, klopte het zand van m'n jurkje, m'n handen, armen, knieën én mijn voeten, ... deed mijn schoenen weer aan en verontschuldigde me meerdere malen voor mijn onhandig gedoe. En die buxussen in die pot... die ga ik toch maar kopen van zodra we verhuisd zijn... als dikke dankjewel om me behoed te hebben voor een anders enorm pijnlijke val.

We kunnen er dus maar beter mee lachen, er is al genoeg verbittering en verzuring in deze wereld. Zijn er hier nog die me overtreffen kunnen? Ik hoor het graag! :)