Peuterpuberteit

Muizemeid en Muizeknul hebben hun lesje eindelijk geleerd, maar Muizepruts zit er weer heerlijk (*kuch*) middenin: de peuterpuperteit. Voor de niet-ingewijden even mijn persoonlijke defenitie: Peuterpuberteit = de onweerstaanbare, opborrelende drang om van elk simpel dingetje een ON-ge-LO-fe-LIJKE strijd te maken. Het situeert zich tussen het tweede en vierde levensjaar (in onze muizenclan althans). 

Ik dacht de diepste waters met onze twee oudste muizenkinders doorzwommen te hebben, maar oh boy... hoe fout kon ik zijn. In die twee helderblauwe oogjes van Muizepruts fonkelen honderdduizenden pretsterretjes die eigenlijk constant een waarschuwing gevormd hebben: Mie(ze)ke, hou je vast aan de takken van de bomen. Hoe uit dit zich? Haar tanden gepoetst krijgen is een 'total workout': ze wringt zich (al lachend) in alle bochten en probeert ondertussen haar kaken op elkaar te houden. Als we 's morgens Muizemeid en Muizeknul afzetten op de speelplaats en ik vraag om een handje, dan eindigt dit steeds met de 100 meter sprint. Een ontspannen badmoment wordt abrupt verbroken door 'BOMMETJEUUUUUH' (allé, 't is te zeggen, dat doet ze dan... dat roept ze niet) en de daaropvolgende tsunami. Bij een boswandeling trekt ze steeds haar persoonlijke rem op, rent een ander pad in en als ik haar dan ga halen, laat ze zich hangen, waardoor ik haar praktisch voortslepen moet. (Aghrrr!) Als een van ons op de tablet werkt, komt ze snel op het scherm tikken om vervolgens gibberend te gaan lopen. Kunstwerkjes van de twee oudsten vertonen steeds één of meer partycrashende kribbels, fijn spel wordt met een schaterlach verstoord, alles wordt beantwoord met een 'Neeee!' (wederom: al lachend) en dan zwijg ik nog over de (gelukkig uitzonderlijke) ik-rol-al-gillend-over-de-grond-momenten.


Vorig jaar waren we met de hele muizenclan op weekend in het Eftelinghotel. Daar in de lobby kreeg ze zo'n 'crise': Al gillend en stampenvoetend streek ze neer tegen de grond. Erger nog: ze draaide er geheel rond haar as... Iedereen in die zaal - het personeel incluis - stond aan de grond genageld. Mr. Muis en ik zijn niet snel geïntimideerd door zo'n gedrag maar des te bozer werd ze. 
Mr. Muis trok een wenkbrouw op, vouwde z'n armen over elkaar en vroeg haar rustig: "Als je uitgeraasd bent, kunnen we dan eindelijk gaan eten?" Muizepruts veerde recht (stopte instant met huilen) 'Ja'h!', riep ze. Ze klopte het stof van haar knietjes en spurtte vervolgens de eetzaal in. Dat was het dan: zo plots als de bui gekomen was, scheen de zon alweer. Het receptiepersoneel heeft er ons nadien nog lachend over aangesproken.


Ik sus me dus ondertussen met de gedachte dat al deze kuren van voorbijgaande aard zijn (over and over again). Hoe vermoeiend soms ook, stiekem moet ik er eigenlijk wel om lachen...

Hoe zit / zat dat bij jullie? Ik ben benieuwd!