Kalligrafie

Jaaaaaaren stond ik op de wachtlijst. Een wachtlijst van een hoog aangeschreven kalligrafiecursus in de buurt. Wat heb ik er naar uitgekeken: eindelijk zou ik mijn eigen quotes en gedichten in een mooi handschrift kunnen neerpennen om het nadien in een stijlvol kadertje tegen de muur te hangen. Vol verwachting ging ik dus naar de les, maar - met alle respect voor de getallenteerde lesgever en de vele gemotiveerde cursisten - na les twee wist ik het zeker: I HATE IT!

Hoe hard ik ook probeer... ik krijg het maar niet onder de knie. Het blad dat in de juiste schuining moet liggen, de houding van de pen die steeds 45° moet zijn en dan heb ik het nog niet gehad over het moeten beschikken over het juiste ritme tijdens het schrijven, de letters die in een juiste schuining geschreven moeten worden, de juiste afstand die bewaard moeten blijven tussen die letters en dan het allerergste: de letters van het handschrift dat we aangeleerd krijgen, moeten perfect RECHT zijn. Iets wat zo makkelijk leek, maar des te moeilijker bleek te zijn.

Na het innerlijk herhalen van al die regeltjes zien mijn ogen de lijntjes dubbel, gaat mijn brein in kortsluiting en zit ik met een verkrampte pols. Pffff! Nee, 't is écht niets voor mij. Laat mijn lettertjes maar beschikken over de nodige krullen en rondingen, en die quotes van me... die zal ik wel digitaal bewerken. Maarrrr... eerst moét en zal ik die cursus afronden. Wie weet is er een kleine kans dat ik tegen dan de cursus wél leuk vind. Ondertussen blijf ik plichtbewust elke avond twee lijntjes vol schrijven en kijk ik al op tegen de volgende les. P'uh!

Hebben jullie al ooit naar iets uitgekeken dat uiteindelijk enorm bleek tegen te vallen?
Bij mij staat dit voorlopig toch met stip op één. ;)

Liefs,

Miezeke