Kalligrafie

Jaaaaaaren stond ik op de wachtlijst. Een wachtlijst van een hoog aangeschreven kalligrafiecursus in de buurt. Wat heb ik er naar uitgekeken: eindelijk zou ik mijn eigen quotes en gedichten in een mooi handschrift kunnen neerpennen om het nadien in een stijlvol kadertje tegen de muur te hangen. Vol verwachting ging ik dus naar de les, maar - met alle respect voor de getallenteerde lesgever en de vele gemotiveerde cursisten - na les twee wist ik het zeker: I HATE IT!

Hoe hard ik ook probeer... ik krijg het maar niet onder de knie. Het blad dat in de juiste schuining moet liggen, de houding van de pen die steeds 45° moet zijn en dan heb ik het nog niet gehad over het moeten beschikken over het juiste ritme tijdens het schrijven, de letters die in een juiste schuining geschreven moeten worden, de juiste afstand die bewaard moeten blijven tussen die letters en dan het allerergste: de letters van het handschrift dat we aangeleerd krijgen, moeten perfect RECHT zijn. Iets wat zo makkelijk leek, maar des te moeilijker bleek te zijn.

Na het innerlijk herhalen van al die regeltjes zien mijn ogen de lijntjes dubbel, gaat mijn brein in kortsluiting en zit ik met een verkrampte pols. Pffff! Nee, 't is écht niets voor mij. Laat mijn lettertjes maar beschikken over de nodige krullen en rondingen, en die quotes van me... die zal ik wel digitaal bewerken. Maarrrr... eerst moét en zal ik die cursus afronden. Wie weet is er een kleine kans dat ik tegen dan de cursus wél leuk vind. Ondertussen blijf ik plichtbewust elke avond twee lijntjes vol schrijven en kijk ik al op tegen de volgende les. P'uh!

Hebben jullie al ooit naar iets uitgekeken dat uiteindelijk enorm bleek tegen te vallen?
Bij mij staat dit voorlopig toch met stip op één. ;)

Liefs,

Miezeke

Zoutdeeg

Zondag = creatime! Onze muizekinders zijn dol op knutselen; een gen dat ze duidelijk van hun mama (en dus niet van hun papa) geërfd hebben.

Wat hebben we gebruikt:

- 1kg bloem
- 600gr water
- 500gr zout
- 3 eetlepels zonnebloemolie

Alles in een kom en kneden maar!

Na een tweetal uurtjes speelpret van kneden, rollen, en allerlei kunstig gepruts, even alles bestrijken met olie en dan alles hup... de oven in (170°)!

De kleinste figuurtjes +/- een half uurtje, de grootste stukken ongeveer een uur.

Nadien zijn Muizeknul en Muizemeid nog een uurtje aan het schilderen geslagen.
Eén van de dagen de knutsels nog vernissen en dan is het helemaal af.

Ik denk dat we deze kerst enkele bijzondere exemplaren in onze boom zullen hebben hangen (let er wel op dat je de gaatjes tijdens het boetseren reeds voorziet).

Pure fun! Ja, ik had heel wat op te ruimen, maar dat weegt niet op tegen de pret die ze deze middag beleefd hebben. :)

Hopelijk proberen jullie het ook uit (post gerust een foto van het resultaat!)

Liefs,

Miezeke

Peuterpuberteit

Muizemeid en Muizeknul hebben hun lesje eindelijk geleerd, maar Muizepruts zit er weer heerlijk (*kuch*) middenin: de peuterpuperteit. Voor de niet-ingewijden even mijn persoonlijke defenitie: Peuterpuberteit = de onweerstaanbare, opborrelende drang om van elk simpel dingetje een ON-ge-LO-fe-LIJKE strijd te maken. Het situeert zich tussen het tweede en vierde levensjaar (in onze muizenclan althans). 

Ik dacht de diepste waters met onze twee oudste muizenkinders doorzwommen te hebben, maar oh boy... hoe fout kon ik zijn. In die twee helderblauwe oogjes van Muizepruts fonkelen honderdduizenden pretsterretjes die eigenlijk constant een waarschuwing gevormd hebben: Mie(ze)ke, hou je vast aan de takken van de bomen. Hoe uit dit zich? Haar tanden gepoetst krijgen is een 'total workout': ze wringt zich (al lachend) in alle bochten en probeert ondertussen haar kaken op elkaar te houden. Als we 's morgens Muizemeid en Muizeknul afzetten op de speelplaats en ik vraag om een handje, dan eindigt dit steeds met de 100 meter sprint. Een ontspannen badmoment wordt abrupt verbroken door 'BOMMETJEUUUUUH' (allé, 't is te zeggen, dat doet ze dan... dat roept ze niet) en de daaropvolgende tsunami. Bij een boswandeling trekt ze steeds haar persoonlijke rem op, rent een ander pad in en als ik haar dan ga halen, laat ze zich hangen, waardoor ik haar praktisch voortslepen moet. (Aghrrr!) Als een van ons op de tablet werkt, komt ze snel op het scherm tikken om vervolgens gibberend te gaan lopen. Kunstwerkjes van de twee oudsten vertonen steeds één of meer partycrashende kribbels, fijn spel wordt met een schaterlach verstoord, alles wordt beantwoord met een 'Neeee!' (wederom: al lachend) en dan zwijg ik nog over de (gelukkig uitzonderlijke) ik-rol-al-gillend-over-de-grond-momenten.


Vorig jaar waren we met de hele muizenclan op weekend in het Eftelinghotel. Daar in de lobby kreeg ze zo'n 'crise': Al gillend en stampenvoetend streek ze neer tegen de grond. Erger nog: ze draaide er geheel rond haar as... Iedereen in die zaal - het personeel incluis - stond aan de grond genageld. Mr. Muis en ik zijn niet snel geïntimideerd door zo'n gedrag maar des te bozer werd ze. 
Mr. Muis trok een wenkbrouw op, vouwde z'n armen over elkaar en vroeg haar rustig: "Als je uitgeraasd bent, kunnen we dan eindelijk gaan eten?" Muizepruts veerde recht (stopte instant met huilen) 'Ja'h!', riep ze. Ze klopte het stof van haar knietjes en spurtte vervolgens de eetzaal in. Dat was het dan: zo plots als de bui gekomen was, scheen de zon alweer. Het receptiepersoneel heeft er ons nadien nog lachend over aangesproken.


Ik sus me dus ondertussen met de gedachte dat al deze kuren van voorbijgaande aard zijn (over and over again). Hoe vermoeiend soms ook, stiekem moet ik er eigenlijk wel om lachen...

Hoe zit / zat dat bij jullie? Ik ben benieuwd!